Przenieśmy się do lat 60.: czasów, gdy w Wielkiej Brytanii ogromną popularnością cieszył się pirackie stacje radiowe, a BBC Radio 1 banowało wszelkie parodie muzyki klasycznej. To właśnie wtedy świat po raz pierwszy usłyszał Nut Rockera. I już nigdy nic nie było takie samo.
Nut Rocker to niezwykle chwytliwa melodia, którą na początku lat 60. nagrał amerykański zespół B.Bumble & The Stingers. Co powoduje, że jest wyjątkowa? Nut Rocker był wielokrotnie wykorzystywany w reklamach, filmach, czy serialach. Był również odtwarzany na wyścigach samochodowych w Wielkiej Brytanii, a rumuńska gimnastyczka, Simona Amanar, w jego rytmie zdobyła srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1996 roku w Atlancie.
Ja jednak najbardziej kojarzę Nut Rockera z radiem BBC Radio 1. Piosenka jest odtwarzana codziennie po godzinie 17 czasu polskiego i stanowi podkład do Going Home Song – zabawnego utworu śpiewanego przez dzwoniących do stacji słuchaczy, którzy (jak łatwo się domyślić) wracają z pracy do domu. Sam utwór, bez śpiewających Brytyjczyków, brzmi tak:
Nut Rocker został nagrany dwukrotnie w 1962 roku, a B.Bumble & The Stingers wcale nie byli pierwszymi, którzy podjęli się tego wyzwania. Skąd w ogóle pomysł? Aranżacja powstała z inicjatywy Kima Fowleya – amerykańskiego producenta i muzyka, który napisał utwór na podstawie Nutcrackera, czyli Dziadka do orzechów Piotra Czajkowskiego. Posłuchajcie oryginału (to, co dało początek Nut Rockerowi usłyszycie od 03:28)
Utwór w wykonaniu B. Bumble and the Stingers okazał się wielkim hitem. W maju 1962 roku znalazł się na pierwszym miejscu listy UK Singles Chart (najlepiej sprzedające się single w Wielkiej Brytanii). W późniejszych latach różne wersje tego utworu nagrywali: Dropkick Murphys (moim zdaniem średnie wykonanie); Emerson, Lake & Palmer (fatalne wykonanie, w którym fortepian zastąpiono instrumentem z ang. zwanym clavinet) oraz Trans-Siberian Orchestra (świetne wykonanie z domieszką mocniejszych brzmień).
B.Bumble & The Stingers nie byli jednak pierwszymi, którzy na życzenie Fowleya wykonali Nut Rockera. Początkowo Kim zastrzegł prawa do aranżacji i przedstawił ją amerykańskiemu pianiście i lokalnemu producentowi, Hidle Brown Barnumowi. H. B.wypuścił singiel pod pseudonimem Jack B. Nimble and The Quicks (nazwa zespołu wybrana przez Kima i H.B. nie była przypadkowa: styl Nut Rockera nawiązywał do twórczości artystów z B. Bumble and the Stingers, którzy działali już wcześniej i mieli na swoim koncie kilka utworów).
Jak słyszycie, utwór w wykonaniu Jack B. Nimble and The Quicks nie różnił się zbytnio od tego, co powstało kilka tygodni później.
Gdy Fowley puścił nagranie H.B.’ego Rodowi Piercowi z wytwórni Rendezvous Records (Kim pracował z nimi już przy wcześniejszych wydawnictwach. Po początkowych sukcesach nadeszły gorsze dni i RR stracili zainteresowanie współpracą i promowaniem BB&S) ten stwierdził, że muzycy sesyjni, z którymi pracuje są w stanie zrobić lepszą wersję utworu. Z racji tego, że poprzednie wspólne działania miały (mimo wszystko) niezłe efekty, Kim przystał na propozycję Roda i raz jeszcze zdecydowali się pracować razem.
Początkowo grupa, która miała stworzyć Nut Rockera była złożona z dotychczasowych muzyków B.Bumble & The Stingers: Earla Palmera na perkusji, Rene Halla na gitarze, Plasa Johnsona na saksofonie i Erniego Freemana na fortepianie. Niestety tego czwartego, jak głosi plotka, poniósł melanż i nie zjawił się na sesji nagrań. Trzeba więc było znaleźć innego pianistę. Padło na Ala Hazana.
Sam Hazan twierdzi, że to gitarzysta Rene Hall polecił go Piercowi. Kilka miesięcy wcześniej Hazan planował ubiegać się o angaż jako pianista podczas wcześniejszej trasy koncertowej B.Bumble & The Stingers. Z powodu licznych obowiązków i braku czasu zrezygnował z przygotowań, ale Hall prawdopodobnie zapamiętał młodego artystę i przypomniał o nim w odpowiednim momencie.
Hazan nie znał dobrze utworu, który miał zagrać. Pierce dał mu nagranie i 30 minut na jego przyswojenie. Al robił co mógł, ale – jak wspomina – pół godziny nie było wystarczającą ilością czasu. Mimo swojego niezadowolenia i powtarzających się prób z zespołem, Rod, stwierdził, że pierwsze wykonanie Hazana mu się podoba i zostanie wykorzystane. Hazan miał świadomość, że utwór zawiera błędy i nie jest idealny, ale mimo jego próśb Pierce nie zmienił zdania.
Kilka tygodni później muzycy usłyszeli swoje nagranie w radiu. Co ciekawe, w tamtych czasach stacja BBC Radio 1 blokowała wszelkie utwory, które parodiowały muzykę klasyczną. Specjalna komisja obradowała także w sprawie Nut Rockera. Jej orzeczenie było jasne: Nut Rocker jest parodią Czajkowskiego, ale z racji swojego efemerycznego charakteru nie powinien urazić ludzi rozsądnych. Utwór nie został zakazany i być może w pewien sposób uchylił szerzej wrota do popularności kolejnym przeróbkom klasycznych kawałków.
Po kilku tygodniach od nagrania utwór trafił do rozgłośni radiowych i zdobył ogromną popularność, która trwa do dzisiaj. Jeśli chcecie posłuchać go w wykonaniu śpiewających Anglików odpalcie BBC Radio 1 od poniedziałku do piątku po 17. W niektóre popołudnia Going Home Song nie jest odtwarzane, ale zwykle na nie traficie.
A jeśli zainteresował Was temat piosenki i w ogóle Ala Hazana polecam jego wspomnienia, które znajdziecie na Spectropopie.
