Jak przetrwać 17 godzin w autobusie?

17 godzin. Tyle trwała podróż do Tallina w jedną stronę. Dość długo. Autobus to nie pociąg. Przestrzeń jest ograniczona. 3/4 doby w takich warunkach wydaje się być mordęgą nie do przeżycia. Co zrobić, żeby nie umrzeć z nudów?

 42 godziny drogi do Grecji spędziłam śpiąc i rzygając na zmianę – powiedziała Gosia, gdy zapytałem ją, czy co robić podczas długodystansowych podróży autobusem. Słysząc taką odpowiedź zrozumiałem, że osoba z chorobą lokomocyjną nie jest najlepszym ekspertem od animacji czasu wolnego w autobusie.

To właśnie długa podróż sprawiła, że do Tallina ostatecznie pojechałem sam. Wcale się nie dziwię tym, których próbowałem zarazić ideą wyjazdu, bo faktycznie, prawie cały dzień na małej przestrzeni, z kolanami pod brodą, to nie jest to, co misiaczki lubią najbardziej. Ale wiedziałem na co się piszę.

Po pierwszym roku studiów, gdy jechałem do pracy do Anglii, w autokarze spędziłem chyba nawet kilka godzin więcej. To był jeszcze okres, w którym twierdziłem, że nigdy w życiu nie wsiądę do samolotu i byłem w 100% przekonany, że zdania nigdy nie zmienię. Dopiero kilka lat później, niczym wytrawny polityk PSLu, zrewidowałem swoje poglądy. Ale dzięki tamtej podróży wiedziałem, że kilkanaście godzin w autobusie da się przeżyć.

W tym 2009 roku to były trochę inne czasy. W autobusie nie było gniazdek elektrycznych i WiFi. Wszystkie miejsca zajęte, w większości przez ludzi wyruszających, często po raz pierwszy, w poszukiwaniu lepszego życia i perspektyw. Duże emocji, dużo historii. To było 6 lat temu, może 7, a mi się wydaje, jakby od tamtego czasu minęła cała wieczność.

Wtedy faktycznie te kilkanaście godzin w busie było wyzwaniem. Dzisiaj i głowa pełna innych przekonań i podróżowanie stało się dużo prostsze. Więc długa podróż nie była dla mnie przeszkodą nie do przeskoczenia. Tym bardziej, że bardzo chciałem zobaczyć Tallin, a bilety były śmiesznie tanie.

2 bilety, czy Andrzej Król Cebuli

Jeden bilet do Tallina kosztował 20 złotych. Więc kupiłem sobie 2. Po pierwsze z myślą o tym, że być może ktoś na spontanie zdecyduje się jednak towarzyszyć mi w tripie. Po drugie wiedząc, że 2 siedzenia to 2 razy więcej miejsca, a więc podróż w dużo lepszych warunkach. Wiecie, w sytuacji, w której mamy wypełniony po brzegi autobus zawsze mogę przycebulować i na pytanie: Przepraszam, można? odpowiedzieć: Przykro mi, tu jest zajęte. O kumpla czy koleżankę zawsze się możecie oprzeć i jakoś sobie poradzicie. Ale z obcą osobą? Ja miałbym opory.

Więc miałem 2 bilety. Okazało się, że niepotrzebnie, bo autobus nie był aż tak wypełniony, każdy miał wystarczająco przestrzeni dla siebie, ale wiedziałem, jakie jest ryzyko. Mając więc 2 miejsca rozlokowałem się w miarę wygodnie i wepchnąłem nogi w wąską szparę między siedzeniami. Kiedyś w Polskim Busie było dużo więcej miejsca na nogi. To nie jest moje wydaje mi się. W Wilnie mieliśmy przesiadkę – z Polskiego Busa na Polskiego Busa – i przestrzenie w tym drugim autokarze, wyraźnie starszym i bardziej zniszczonym, były sporo większe.

Nawet z tą większą przestrzenią na nogi bus pozostaje jednak busem. Nie przejdziecie się po wagonach, nie pójdziecie do WARSa, co najwyżej skorzystacie z toalety. Dobre i to, ale mimo wszystko nie będziecie chodzić co pół godziny załatwić się, bo i to się w końcu znudzi. Jak więc poradzić sobie w tak długiej podróży? W sumie nie odkryję przed Wami jakichś nieznanych zakamarków wszechświata. Rzeczy, o których piszę są całkiem oczywiste, ale powiem Wam, co robiłem jadąc do i z Tallina, aby umilić sobie długą drogę.

Książki – we wtorek byłem na fenomenalnej prezentacji Tomka Michniewicza, który promuje właśnie swoją książkę Świat Równoległy. właśnie tę pozycję zabrałem ze sobą w wersji papierowej, a na iPadzie miałem jeszcze Psa Baskerville’ów, którego ostatnio polecał mi Piotrek pod wpisem o kryminałach. Obie świetnie się czyta, żadnej nie skończyłem.

Filmy i seriale – jako, że akurat z prądem w Polskich Busach nie ma problemów, to laptop wypełniony filmami i serialami sprawdził się idealnie. Między innymi odświeżyłem przykurzone Siedem Finchera, obejrzałem rewelacyjnego Ant-Mana i bardzo słabego Hitmana. Na ambitne kino nie miałem siły.

Jedzenie – jako, że od kilkunastu dni staram się zdrowo odżywiać, jeść 5 posiłków, zaplanowanych i mniej więcej zmierzonych pod względem liczby kalorii, do busa zabrałem pudełko kurczaka z warzywami, pół kilograma marchewek i jabłka do gryzienia. Ostatnio cały czas chrupię marchewki, gdy tylko dopada mnie głód. Jak macie jakieś lepsze zamienniki to poproszę, bo zaczynam się nudzić.

Gry na iPadzie – tak, jestem dzieckiem. Candy Crash Saga i jakieś inne logiczne gierki bardzo się przydały, gdy miałem już dość czytania i oglądania filmów.

Poduszka – długo zastanawiałem się, czy brać poduszkę, koc, czy jedno i drugie, ale w końcu wybór padł na tę pierwszą rzecz. Może jasiek nie jest najporęczniejszy w transporcie, ale podnosi komfort podróży o kilka stopni. Nie wyobrażam sobie przetrwania tego wyjazdu będąc opartym o zimną szybę. Poduszka spełniła zadanie.

I tak naprawdę to cały podręczny zestaw, który mi towarzyszył. Mówiłem, nie jestem odkrywczy. Te rzeczy wystarczyły, żebym miło spędził podróż. Zdecydowanie nie nudziłem się. Prawdopodobnie dlatego, że nie liczyłem czasu. Z rzadka sprawdzałem, która jest godzina, nie liczyłem ile jeszcze do końca, kiedy dojedziemy. Trwałem trochę w półśnie – film, książka, drzemka, gry, książka, drzemka, film; przegryzając cały czas jabłka i marchewki. Udało się. Nie było strasznie. Było wręcz sympatycznie.

Jeśli Wy zabieracie w dłuższą podróż jakieś inne gadżety, dajcie znać w komentarzach. Na pewno jeszcze nie jeden długi trip przede mną i przed Wami, może w następnego pojadę z czymś więcej w plecaku.

Podziel się wpisem: